PRATOS DE VERÁN
Cabo da miña casa en Santiago había un bar no que servían comidas caseiras, e onde eu comía os días que non tiña que amañar na casa ou non tiña gañas de cociñar.
Os xoves sempre preparaban cocido, e inda que non fora cousa de tirar foguetes, moitos xoves eu pasaba por alí, que o cocido gústame especialmente e cociñalo para un so non era do caso.
Aquel xoves do mes de maio sentei a mesa e xa pedín o cocido sen agardar mais. Síntollo, pero hoxe non hai cocido, dixo o camareiro que era, ao tempo, propietario do establecemento. Agora xa ven a calor, así que ata outubro non imos volver servilo engadiu.
Hoxe temos callos, ofreceu.
Pois veñan uns callos refrescantes, contestei
Os xoves sempre preparaban cocido, e inda que non fora cousa de tirar foguetes, moitos xoves eu pasaba por alí, que o cocido gústame especialmente e cociñalo para un so non era do caso.
Aquel xoves do mes de maio sentei a mesa e xa pedín o cocido sen agardar mais. Síntollo, pero hoxe non hai cocido, dixo o camareiro que era, ao tempo, propietario do establecemento. Agora xa ven a calor, así que ata outubro non imos volver servilo engadiu.
Hoxe temos callos, ofreceu.
Pois veñan uns callos refrescantes, contestei
© Miguel Vila Pernas
*miguel(arroba)colineta.com
0 comentarios