O SAN MARTIÑO

Antón Tovar
En Arredores (1962).

- ¡Ai!, San Martiño
- ¡Ai!, San Martiño,
que anduvo na borralla
i emporcou o fuciño-.
Na festa dos magostos
do San Martiño,
cando a castaña estoura
e cata o viño,
-baixou do monte bébedo-
o santo vén a Ourense,
de vagariño,
pra alcender a alegría
como un meniño.
-Anduvo na borralla
i emporcou o fuciño-.
¡Ai!, San Martiño;
anda collendo leña,
soprando lumes no camiño
de Montealegre
a Ceboliño.
¡Ai!, San Martiño,
que despois de xantar
pan e touciño
baixou do monte bébedo
como un mociño.
¡Ai!, San Martiño,
que anda a bicar as mozas
como un homiño.
¡Ai!, San Martiño,
¡ai!, que ten unha noiva
no Ribeiriño.
¡Ai!, San Martiño,
que se deitou con ela...
¡Ai!, San Martiño,
que anduvo na borralla
i emporcou o fuciño.
¡Ai!, San Martiño
no día dos magostos,
cando a castaña estoura
e canta o viño,
i o fume na paisaxe
é sempre a capa
do San Martiño.